Mijn moeder gaat me niet sponsoren. Mijn vriend verklaart me voor gek. Hoofdschuddend kijken ze me beide aan als ik ze deelgenoot maak van mijn plan. Kriebels fladderen in mijn buik als ik naar deze foto kijk. Mijn vader, eind jaren zestig. Samen met een vriend op de brommer naar Denemarken. Dat wil ik ook.
Holten – Kopenhagen. 669 Kilometer volgens Google Maps. Omdat ik via provinciale wegen reis, zal het wel iets verder zijn. Dat is voor latere zorg. Als ik nu elke dag 100 kilometer rijd, op mijn gemakkie. Appeltje eitje, toch?
Ok, een jonge vrouw alleen kan een risico zijn. Wat als ik pech krijg, als ik de weg niet kan vinden? Hoe monteer ik mijn TomTom aan het stuur?
Hmm, dan arriveer ik. Kan ik dan eenvoudig mijn brommer weer verkopen en het vliegtuig terugpakken? Vragen schieten kriskras door mijn hoofd. Loslaten kan ik op een of ander manier niet.
Graag zou ik het koppelen aan een goed doel. De gereden kilometers verzilveren in euro’s en schenken aan De Hartstichting: a woman on a mission. Lees jij dit en denk je: ‘Ik zie mogelijkheden, Kristel.’ Laat het me weten. Ik sta open voor suggesties om hier een concreet doel van te maken. Want samen is veel leuker dan alleen.
Foto: Kristel Veltkamp
Delen met de mensen die je liefhebt geeft het leven extra glans. Ik zou mijn – soms idiote – ideeën graag met mijn vader delen. In dit geval mijn hersenspinsels écht maken, als een ode. Omdat hij er simpelweg niet meer is.
Geef een reactie