Vlak voordat de camera gaat draaien trekt hij de banden van zijn trisuit weer even over zijn schouders aan, zodat het logo van de hoofdsponsor goed zichtbaar is. We staan vlakbij de finish voor het interview. We worden omringd door knalblauw tapijt en zorgvuldig opgestelde dranghekken. De een na de andere triatleet gaat over de meet. Het publiek klapt. Opzwepende muziek en live verslag van de sportcommentator gallen door de speakers.
“Very dissapointed”, antwoordt Sam Speechly als ik vraag hoe hij zich nu voelt. Zijn down-under accent verklapt zijn nationaliteit op charmante wijze. De sportarena van de 29e Holten ITU Triathlon is tevens het epicentrum van zijn baalmoment. De Australische top-triatleet uit de startgroep Heren Elite, is uit de wedstrijd gestapt vanwege een ‘flat tire’. Hij bibbert nog van de kou. Teleurstelling lees ik in zijn ogen. Tegelijkertijd toont hij zijn vooruitziende blik in de antwoorden die hij geeft.
In gedachten zie ik voor me hoe Sam in de berm staat op de Holterberg; naast zijn fiets. Het moment dat hij vanuit stille woede beseft dat winnen vandaag geen optie is, als zijn concurrenten in volle concentratie voorbij snellen.
Piepen als piepkuiken
Een lekke band als synoniem voor het incasseren en loslaten van tegenslagen. Flinke baalmomenten waar je vloekt en tiert omdat je niet de prestatie levert die je voor ogen hebt. Gefrustreerd blijven piepen als een piepkuiken helpt niet. Je best doen en leermomenten pakken. Feedback geven én ontvangen. De zaken die buiten je cirkel van invloed liggen, van je af laten glijden.
Want, als je een punt zet achter een incident, maak je ruimte voor een nieuwe ronde. Met nieuwe kansen. Net zoals Sam doet. Die lekke band legt zijn ambitie en vertrouwen niet aan banden. Ik weet zeker dat hij straks met frisse energie en een gezonde dosis adrenaline het water induikt als het startschot van zijn volgende wedstrijd klinkt.
Geef een reactie