Een semi-sabbatical inlassen en een spiksplinternieuw jaar voor de deur met 365 dagen vol nieuwe kansen? Ingewikkeld! Want: er is een ondernemende Kristel die gewoon AAN wil blijven staan en er is een soort Zen Kristel die UIT wil. Wat nu?
Boodschappen betalen? Lekker lean. Gewoon thuis in de hal.
Snel, efficiënt en doelgericht. Drie losse woorden die passen als een jas in onze maatschappij. Ik begrijp het succes van maaltijdboxen bijvoorbeeld. Lekker efficiënt. Ik heb me er nog niet aan gewaagd. Een vriendin heeft me al een introductie-voucher aangeboden. Ik kan me indenken dat de voordelen zwaar wegen: niet nadenken over wat je gaat eten en het wordt bezorgd op een tijdstip dat schikt. Want ja: regelmatig word ik er schijtziek van; dan zie ik mezelf zitten aan de keukentafel met onze homeplanner voor mijn snoet. Nipppend aan een kop thee breek ik mijn hoofd over de maaltijden die we de komende dagen willen plannen. Een geoliede machine: ik zeg de ingrediënten hardop tegen mijn wederhelft, zodat hij ze direct inklopt in de bestel-app van de supermarkt. Gevarieerd, gezond en bovenal lang genoeg vers. Een assessment is er niks bij (lees: ik maak complete mindmaps in mijn hoofd van pasta, aardappelen, rijst, salade etc). Op maandagavond wordt de hele rambam aan boodschappen voor een hele week bezorgd. Betalen? Gewoon pinnen in onze eigen hal. En dan krijgen we de pannenzegels er nog bij. Hatsikidee! In BV het gezin doen we dit soort dingen natuurlijk wel zo lean mogelijk hè?
Bovenin de piramide van Maslov wiebelen: ik ben gekke Henkie als ik geen kraakheldere doelen stel toch?
We leven in een super georganiseerd land. Ons voedsel besteden we uit. Zo is het met onderwijs, kinderopvang, (medische) zorg idem dito. Woningen worden voor ons gebouwd en kleding wordt voor ons genaaid. Begrijp me niet verkeerd: ik ben blij en dankbaar dat ik in Nederland mag leven. Dankzij onze welvaart is er volop ruimte voor persoonlijke- en professionele groei. Velen van ons hebben voldoende ruimte voor zelfontplooiing. Alleen: bovenin de piramide van Maslov kan het best wiebelig zijn en tochten vind ik zelf. Want hoe ga ik de ruimte dan maximaal inzetten? Ik ben toch gekke Henkie als ik géén doelen stel in het nieuwe jaar?
formuleerstress in mijn hoofd creëren terwijl ik eigenlijk rust wil? Eh…..
Dus met 2020 op de stoep en een hoofd vol ideeën ‘wil’ ik daar iets mee. Tegelijkertijd heb ik bewust tegen mezelf gezegd: slow down Kristel. Je lijf geeft serieuze signalen. In vijf jaar tijd drie kinderen (2014, 2017, 2019), een eigen zaak (2012), de stap naar een medewerker (2017) maken en toch besluiten om alleen verder te gaan (2018). Doe ff rustig! Mijn aanpak met de A4 insteekmapjes werkt in ieder geval: ik borg mijn hersenspinsels gecategoriseerd zonder er direct iets mee te MOETEN van mezelf. Maar ja, hoe ga ik de mikmak vervolgens formuleren, wat ga ik doen en wat ga ik laten?
Doel
Een doel = duidelijk. Smart geformuleerd en realistisch, mits ik succesvol wil zijn. Ambitie mag natuurlijk. Het geeft focus en richting. Een doel is een meetinstrument om te te gebruiken bij de afwegingen die ik maak. Draagt actie X, Y of Z bij aan het halen van mijn doel? Ja, dan doe ik het wel. Niet? Dan doe ik het niet. Gevaar: oogkleppen, hard werken, niet willen maar moeten. Minder in het moment en meer in mijn hoofd bij die stip aan de horizon.
Speerpunt
Een speerpunt. Dat klinkt al minder doelgericht. Bij een speerpunt geef ik ergens extra aandacht aan. Het is een kernpunt, het geeft ruimte voor focus. Maar waar gaat die punt van de speer naartoe? Als ik ‘m niet oppak, gebeurt er ook niks. Maar ik wil als een speer gaan, toch? Ho stop. Nee Veltkamp, dat wil je niet! Gas terug dame! Crisis, ik word hier bloednerveus van.
Wens
Iets wat ik graag wil, waar ik naar verlang, waarvan ik hoop dat het me toekomt. Waar ik naar uit kan kijken. Ah, daar gaat mijn verbeelding spreken. En nee: dat hoeft niet direct SMART of KISS. Het kan nog diverse kanten op bewegen. Het ligt minder vast, het geeft minder druk, meer vrijheid. Mijn coach Monique waarschuwde al: “Zodra het MOET van jezelf, dan moet je het niet doen. Ga jezelf niet opleggen dat je elke week moet vloggen of bloggen.” Een wijze les. Want de ondernemende Kristel die altijd AAN wil staan vindt dit stukje lastig. Ik fantaseer gelijk door over hoe ik mijn ideeën doorvertaal naar contentformules, verdienmodellen, marktvalidaties en PR-campagnes. Stiekem maak ik er dus toch al een doel van in mijn hoofd. Juist omdat ik mezelf tijd gegund heb om even geen betaalde klussen te doen, heb ik ruimte om na te denken. En die ruimte wil ik op een ontspannen manier ruimte geven. Weg van snelheid, efficiency en doelgerichtheid.
Kriebels in mijn buik & dansen op de tafel
Dat is een belangrijke graadmeter voor elke stap die ik zet. Nu geen betoog over brandende liefde, maar ik wil wél op een bepaalde manier verliefd zijn op mijn plan of idee. Die onverwachte magische impuls door mijn lijf is de brandstof voor lef, moed en discipline (als ik iets lees, met iemand praat, iets op tv zie of als ik een ingeving heb). Mis ik een WOW-gevoel? Dan klopt er iets nog niet. Dan ga ik terug naar de tekentafel. Nee: dan teken, schrijf en krabbel ik dóór. Als resultaatloze bezigheid. Schetsen die nieuwe neurologische verbindingen tot stand brengen die voeding zijn voor mijn analytisch denkvermogen en mijn onderbewustzijn. Ze worden vanzelf gemixt met mijn hart als ik me niet focus; daar vertrouw ik op. Als de cocktail van denken en voelen -uiteindelijk- klopt, dan weet ik wat ik nodig heb om op de tafel te dansen en te bewegen van dromen naar doen. Hoe te formuleren? Dat weet ik NU nog niet.
Mijn IJsseldijken: pure zingeving
O ja, nu word ik weer iets rustiger. Terug naar de IJsseldijk, mijn basis. Letterlijk én figuurlijk. Want als ik vanuit het Zuiden of Westen van Nederland, de IJssel via de A1 passeer dan ben ik bijna thuis. Dan zie ik de Lebuiniskerk in mijn linkerooghoek als beeldbepalend onderdeel van Deventer. Dan weet ik: over ongeveer 15 minuten draai ik de snelweg af en mijn oprit in Holten zo goed als op. Mijn vier IJsseldijken thuis zijn het fundament in mijn leven, zij geven zin aan mijn bestaan. Vanuit daar bouw ik aan de toekomst. Waar ik ook ga of sta. Doelen, speerpunten, wensen; whatever. Ik zie het in de loop van 2020 wel. Zoals met troebel water. Als je dat met rust laat wordt het vanzelf helder.
Geef een reactie