De cover I Follow Rivers van de Belgische band Trigger Finger is op de radio en ik zing mee. De versie die is opgenomen in de studio van Giel op 3FM met kopjes en bestek. Ik rijd op de A15 vanuit de richting Nijmegen naar Rotterdam. De linkerrijstrook om precies te zijn. Flitsers gecheckt en cruisecontrol op 140 km/u. Gaat lekker, denk ik even.
Het is namelijk weer zover! Vanuit mijn rechterooghoek zie ik de auto die op de rechterbaan rijdt, langzaam zijwaarts mijn kant opkomen. Een zilvergrijze Toyota Yaris. Hij gaat over de witte strepen. Mijn hart zit in mijn keel. Hij zit nu half op MIJN weghelft. Ik wijk uit naar links en ga rakelings langs de vangrail. Ik vloek en geef een rake klap op mijn stuur en toeter.
In mijn achteruitkijkspiegel zie ik een grijs hoofd op de bestuurdersstoel zitten van de auto die héél dicht bij de mijne was. Zijn stoel staat ver naar voren en zijn kin rust praktisch op het stuur. Hij draagt een bril met jampotglazen. Jaartje of 76? Dit is niet de eerste keer dat ik dit meemaak, wel de meest ‘intense’. Deze medeweggebruiker heeft me een flinke dosis adrenaline gegeven en daar ben ik niet blij mee. Levensgevaarlijk.
Als ik in de politiek zou zitten, dan zou ik nieuw beleid maken. Leeftijd voor rijbewijskeuring omlaag en de frequentie van de keuring omhoog, van 5 naar 2 jaar bijvoorbeeld. Of stuit ik nu de vitale senior tegen de borst?
Aanrijding
Ok, bekentenis. Ik hou van ‘lekker doorrijden’ én er kruipt nu een klein aapje uit mijn mouw. Als achttienjarige heb ik een aanrijding gehad met een bejaarde meneer. Ik rijd op de rotonde, de bejaarde meneer komt van rechts en behoort mij voorrang te geven. Het dichterbij komen van zijn wijnrode Fiat Punto met té plastic wieldoppen brandt vanaf dat moment voor eeuwig op mijn netvlies.
Met grote ogen en mijn mond wijd open van verbazing zie ik het in slow motion gebeuren: hoppa, vol in de rechterflank van mijn auto. Correctie, auto van mijn ouders. Net rijbewijs gehaald en pa en ma zijn op vakantie. Die bejaarde meneer ligt met zijn hoofd op het stuur en is compleet aan het shaken met al zijn ledematen en jammert aan één stuk door: “het is niet waar, het is niet waar”.
Alleen blikschade; een voorbijganger belt de politie. Sta ik daar gehurkt in mijn roze linnen broek iemand te kalmeren die minimaal 60 jaar ouder is dan ik. Af en toe kijk ik op naar vrachtwagens die noodgedwongen links over de rotonde rijden. Het verkeer slibt dicht.
Klein jeugdtrauma? Wellicht. Gelukkig heeft het geen invloed op mijn rijplezier, want asfalt verslijten doe ik graag. Bejaarde medeweggebruikers met een kamikazerijstijl houd ik daarbij wel extra in de gaten.
Geef een reactie