Hoffelijkheid. Het klinkt wat oubollig. Etiquette. Omgangsvormen. Hoeveel aandacht wordt daar vandaag de dag nog aan besteed? Waar leert de jeugd van tegenwoordig ‘hoe het hoort’. Direct tutoyeren in een sollicitatiegesprek, een mail schrijven zonder aanhef en geen servet op schoot leggen als je uit eten gaat. Ik zie het steeds vaker gebeuren. Terwijl je daarmee het verschil kunt maken in zakendoen.
Jouw imago
Imago-deskundige Sonja Tielenburg-Heynneman geeft een lezing aan Zakenvrouwen die ik bijwoon, over imago en hoe je dat kunt beïnvloeden. Zij heeft een missie die ik ondersteun: het terugbrengen van goede manieren in het zakendoen. Jij kunt het verschil maken in jouw ‘social presence’ als je let op dingen die je eigenlijk al weet. Als je gaat voor klasse én respect voor de ander levert dat een positieve bijdrage aan jouw imago. Ondernemen is geven en daar maakt hoffelijkheid een onderdeel van uit.
Dames, raak geen deurklink meer aan!
Het klinkt misschien beter uit de mond van een dame die ver in de zeventig is met een koffer vol levenservaring. Toch begin ik nu – met amper dertig levensjaren op deze wereld – over vroeger. Toen vond ik het idioot dat heren de deur voor me openhielden. Ongeëmancipeerd gedoe zeg. Die deurklink kon ik zelf wel vastpakken! Langzaam maar zeker ben ik daar in de loop der jaren anders tegenaan gaan kijken. Het zijn de kleine dingen die het verschil maken: de man de ruimte geven om jou vrouwelijk te laten voelen. Ik citeer Sonja: ”dames, raak geen deurklink aan met een man in de
buurt”. Nou mannen, doe jullie voordeel ermee om punten te scoren!
Tring, tring: deze MOET ik even nemen
Als ik vooraf niet aankondig een belangrijk telefoontje te verwachten vind ik het ongepast om de telefoon op te nemen als ik in gesprek ben met een (potentiële) klant, medewerker of business partner. Niet iedereen denkt daar zo over. “Deze moet ik even nemen hoor”, de twee ogen van je gesprekspartner kijken je aan met daarin het verzoek tot goedkeuring. Kans op het geven van een reactie is er niet; het toestel plakt al aan het oor. “Zeg Frits, kan ik jou zo even terugbellen, ik zit even in gesprek”. De telefoon verdwijnt weer in de broekzak, of belandt op tafel. Tussen de tablet en cappuccino. Kan iemand mij uitleggen wat hiervan de toegevoegde waarde is?
Laat Frits gewoon de voicemail inspreken of bel later terug. Want zeg nou zelf, spoedeisende zaken worden doorgaans behandeld op de Eerste Hulp in het Ziekenhuis. Is een half uurtje onverdeelde aandacht voor de ander teveel gevraagd?
Geef een reactie