7 Geleerde lessen
Op mijn Honda C70 (50 cc motorblok) reed ik stapvoets de begraafplaats op: ik moest eerst naar zijn graf voordat ik écht aan de reis kon beginnen. Ik stak een kaarsje aan, deed mijn helm weer op en daar ging ik, op mijn oldtimer brommer van Holten naar Kopenhagen. Ik trad in de bandensporen van mijn vader, die in 1967 ook naar Kopenhagen reed. Vijf jaar later blik ik terug op de bijzondere reis (september 2013). Waar komt het verhaal vandaan? Hoe gaf ik het een impuls op mijn manier én welke geleerde lessen nam ik mee naar huis?
Het verhaal dat me raakt sinds mijn kindertijd
Geïnspireerd door deze foto uit ons familiealbum en het verhaal van mijn vader over vroeger: samen met een vriend van de middelbare landbouwschool zocht mijn vader destijds een andere vriend op die stage liep op een boerderij in het Deense Drostup. In 1990 waren we op vakantie in Denemarken; mijn ouders en mijn twee broers (ik was 7). Mijn vader wilde de boerderij van toen terugvinden en dat is niet gelukt. Ik herinner me nog dat we ‘rondreden’ op zoek naar iets. Dat werd een drijfveer voor mij: ik fantaseerde over het afronden van die zoektocht.
Foto werd ultiem doel: de kleine zeemeermin in Kopenhagen
Het werd mijn missie. Na maanden voorbereiding was het op donderdag 18 september 2013 zover. Van droom naar doen, in navolging van de gastblog die ik schreef voor VROUW van de Telegraaf, Overdag reed ik sole mio. Dat wilde ik ook per se. Een soort innerlijke roep, omdat je sommige dingen in je leven simpelweg alleen wilt doen. ‘s Avonds sliep ik in de camper met reisgenoten Kristel van der Velde en haar tante Hermien Wijnbergen. Kristel bood aan om mee te gaan, toen ik vertelde over mijn missie. We hebben samen gefilmd. In Nederland hebben we nadien avonden gemonteerd. Resultaat? Een mooie docufilm als blijvende herinnering. Die hoop ik op een dag aan mijn kinderen te laten zien.
Holten – Kopenhagen: 7 Lessons learned
Reizen brengt je verder. In die periode werd ik bevestigd in de dingen die ertoe doen en deed ik nieuwe inzichten op die ik vandaag de dag – vijf jaar later – met me meedraag.
1: Combineer avontuur met structuur en beweeg van regisseren naar registreren
Vlieg een avontuur aan als een project als het gaat om voorbereiding. Eerst alles goed vasthouden, zodat als het moment daar is, je alles los kunt laten om te zijn in het moment. Het leven is een reis, je weet niet wat je tegenkomt. Vanaf het moment dat ik thuis de oprit verliet op mijn stalen ros, liet ik het over me heen komen: ik maakte een mentale beweging van regisseren naar registreren. Ik startte aanvankelijk met regie voeren door onder andere de reisgenoten van mijn vader te zoeken: Johan Eekman (Veghel) en Hendrik Weijers (Hörstel, Duitsland) en achterhaalde zo details over de betreffende boerderij van toen. Via Henk-Jan Markvoort van Müller Fresh Food Logistics regelde ik dat mijn brommer op transport terugging van Kopenhagen naar Ahaus. Met mijn kleine tank had ik een beperkte actieradius. Ik wist op voorhand dat ik scherp moest zijn op mijn brandstofverbruik. Twee 1,5 literflessen Spa Blauw gevuld met benzine pasten goed in mijn kleine mand op de bagagedrager. Daar heb ik tijdens mijn reis dankbaar gebruik van gemaakt. Want ja: soms was een tankstation inderdaad te ver weg. Ofwel ‘regie‘ in de vorm van een gedegen voorbereiding en ‘registratie‘ in de vorm van tot je nemen wat op je pad komt.
2: Doe dingen die spannend zijn
Als de dood was ik dat ik ergens op een verlaten weg in Noord – Duitsland pech zou krijgen. Ik zag mezelf al lopen – rechtop in de wind – in desolaat gebied vol enorme windmolens met de brommer aan de hand. Door doen gaat de angst weg. Men lijdt het meest aan het lijden dat men vreest. Misschien zat er een engel op mijn schouder, maar pech onderweg heb ik niet gehad.
3: Stap uit je dagelijks leven, stap in een prikkelarme omgeving en bezin
Sinds mijn brommeravontuur weet ik dat ik écht mijn batterij oplaad als ik letterlijk even uitstap. Als ik op vakantie ga doe ik een out-off-office aan en ben ik offline, ook al werk ik als zelfstandige: de wereld draait wel door. Op mijn brommer liet ik alles bewust langs me heen glijden. Geen idee wat er in de wereld gebeurde; ik had alleen beperkt contact via sms met Dries, en met Kristel en Hermien in de avond- en ochtenduren in de camper. WhatsApp, socials; al die prikkels heb ik letterlijk uitgezet. Het gaf ruimte in mijn hoofd: bij elke kilometer die ik reed kwamen 30 jaren als een memory lane voorbij. Het bracht me beter in contact met mijn binnenwereld, zodat ik weer scherp(er) zicht kreeg op wat ik wilde in de buitenwereld.
4: Stel niet uit
Wat je vandaag wilt, kun je misschien morgen niet meer doen. Toen ik tijdens de voorbereidingen op bezoek was bij Johan en zijn vrouw in Veghel, vertelde hij met een brok in zijn keel dat hij mijn vader had willen bezoeken, toen hij net met pensioen was. Dat bezoek kwam er niet, want niet veel later hoorde hij via via dat mijn vader was overleden.
5: Discipline dicht de kloof tussen realiteit en droom
Flensburg, Duitsland. Ik was moe en ik had spierpijn. Ik overwoog om een hotel te nemen en een grote schnitzel en een nog grotere pot bier te bestellen. Na een interne dialoog besloot ik door te gaan. “Als je geen zin hebt, moet je maar zin maken,” zei mijn vader altijd. Eenmaal weer op weg, veranderde een paar uur later gezonde tegenzin in euforie toen ik de Deense grens passeerde. Dat moment heb ik gefilmd met de GoPro op mijn helm. Later hebben we ‘This girl is on fire’ van Alicia Keys als audio eronder gemonteerd. Ofwel: Soms even doorbijten, want discipline brengt je verder.
6: Euforie als je doelen haalt
Na een bezoek aan de boerderij in Drostup bij Asta en Gunnar Bundgaard, bereikte ik een paar dagen later de plek waar ik al sinds mijn kindertijd over droomde: de kleine zeemeermin ofwel den lille hafvrue. Terwijl ik omringd werd door Japanners, tuurde ik over het water vanuit stille euforie. Als klap op de vuurpijl belandde ik in een soort All You Need is Love, maar dan zonder Robert ten Brink. Ik stond niet alleen – na maanden voorbereiding – oog in oog met de kleine zeemeermin, maar ook met mijn lief, die kwam aanlopen met een fles bubbels.
7: Neem tijd om te verteren
Achteraf is het een natuurlijk het verhaal van de kont & de koe; alleen door direct weer aan de bak te gaan, raakte ik ook de ‘brommerflow’ kwijt. Na een zware maaltijd ga je ook niet gelijk weer eten en dat deed ik wél. Zondag landen op Eindhoven Airport (ik moest nog bijkomen van het feit dat Dries plots voor mijn neus stond) en dinsdagochtend 08.30 uur starten met een spiksplinternieuwe interim klus. Als een spons had ik alles opgenomen tijdens mijn reis. ‘Time to digest’ had ik onvoldoende, want ik voerde gelijk het tempo weer op met afspraken en deadlines. Elk avontuur heeft leermomenten. Die neem ik mee in mijn levenskoffer, samen met waardevolle herinneringen.
Carla de la Haye says
Mooi! Mooie ervaring, mooi geschreven.
Waardevolle ervaring.
Dank je wel voor het delen!
Kristel Veltkamp says
Hoi Carla, dank je wel! Groet, Kristel.