In mijn hart voel ik me een schrijver

Rijdend langs de IJssel besef ik dat ik meer bij mijn vier IJsseldijken thuis wil zijn. Dat ik rust nodig heb en dat mijn hart en mijn intuïtie me veel meer vertellen dan ik toelaat. En daar ga ik de komende maanden naar luisteren. Doodeng.

In mijn hart voel ik me een schrijver, maar ik durf mezelf niet zo te noemen, want ik heb nog niks noemenswaardig gepubliceerd. Getver wat negatief. Maar als ik heel diep naar binnen kijk, is dat wat er aan de hand is. Tekstschrijver. Die voel ik ook niet. Al heb ik kilometers tekst geschreven voor mijn opdrachtgevers de afgelopen jaren. Prima teksten, tevreden klanten. Niks aan de hand toch?

De oester en de perzik: de binnen- en de buitenkant

Je hebt de binnenkant en de buitenkant. De perzik en de oester. Herken je dat? De binnenkant is misschien zachter (perzik) dan de buitenkant (oester) doet vermoeden. Om lekker in je vel te zitten is het essentieel dat die twee in balans zijn. Soms heb je een vleug perzik nodig en soms een vleug oester. Zaak is dat ze synchroon opereren. Ja zeggen en ja doen. Nee zeggen en nee doen. Als je dat niet doet, dan krijg je hommeles. Liever een gezonde NEE, dan een ongezonde JA. En andersom natuurlijk. Tegen jezelf. Tegen anderen. Daar is winst te halen, altijd. En dan komt er compleet onverwachts een nieuw besluit vanuit mijn zuivere intuïtie. Die zag ik niet aankomen.

“Je kunt nog heel lang zo doorbuffelen. Dat kun jij,” zegt mijn coach Monique terwijl we elkaar recht in de ogen aankijken. Stromarkt 8, Deventer. In het zeventiende eeuwse gebouw viel het kwartje voor mij in het hier en nu. Een zomaar maandagmiddag werd een allesbepalende maandagmiddag. Om bij te komen van HET gesprek trakteerde ik mezelf bij St Maxime op verse muntthee en warme appeltaart met slagroom. Gewoon, omdat ik daar zin in had.

Langs de IJssel beseffen dat ik meer bij mijn eigen vier IJsseldijken wil zijn

Ik reed naar huis. Een stukje langs de IJssel voordat ik bij de Wilhelminabrug linksaf zou slaan richting Holten en ik besefte: ik wil voorlopig veel meer tijd besteden aan mijn eigen vier IJsseldijken thuis. Mijn raampje was open, want lucht had ik nodig. Die tip had ik destijds meegekregen tijdens een cursus leiderschap vanuit eigen kracht, toen ik nog bij Wegener (red: nu Persgroep) werkte. Pepernoten bakken in december? Genieten van het leven en de liefde met een boek bij de openhaard? Ik? Het vallen van de blaadjes omdraaien: geen somberheid, maar vrolijkheid toelaten. Door het bos struinen met mijn kinderen en niet chagrijnig voor mijn powerlight achter de pc zitten.

Kortsluiting in mijn hoofd: gij zult werken

Kortsluiting in mijn hoofd: werken zult gij. Gij zijt een werkpaard mevrouw Veltkamp. Mijn gedachten resoneren alle kanten op. Maar ik beweeg richting rust. Ik maak rustig af waar ik mee bezig ben, zodat ik rustig kan loslaten. Ik heb een opdracht met een kop en een staart op dit moment. Een schrijftraining die ik 1-op-1 mag verzorgen voor een communicatiemedewerker. Samen werken we aan haar pen. Een rol die me past, waar ik misschien meer naartoe ga bewegen. Interimklussen? Die zijn lekker voor de cash! Daar zeg ik op dit moment nee tegen. En dat vind ik dus doodeng.

“Weet je wat een vriendin van mij zei, die tijdelijk is gestopt met werken”? vervolgde Monique. “Ze ging pas weer werken als haar hart heel hard JA zou zeggen, of als haar geld op was.”