De beer is boos. Ofwel: running gimmick Ruby Redboots. Lichtelijk geïrriteerd vraagt ze: “Waarom heb je nog geen selfie geplaatst van onze winterboost? Je weet wel, die foto in Saalbach, toen we samen met Mariëlle nippend aan een Almdudler in het zonnetje zaten te lunchen. We zijn vorige week maandag 9 maart al terugkomen uit Oostenrijk?” Ze kijkt me afwachtend aan en tikt met de lange nagels van haar voorpoten op de keukentafel.
Quarantaine Masterplan? Corona?
“Corona? Quarantaine Masterplan met kleuter, peuter, baby en werk? Hoezo? Wij voelen ons toch kiplekker?” Ze fronst haar volle wenkbrauwen.
Ruby is inmiddels al mee geweest naar Japan, Gambia, Mauritius, Madagaskar, Tenerife, Slovenië, Italië, Oostenrijk, Duitsland en de Verenigde Staten. Ze werd meegedragen in de koffer van iemand anders. Het enige wat ze hoefde te doen was: lachen voor een selfie. Verder werd de rode loper voor haar uitgerold. Dus ik kan het haar ook niet kwalijk nemen dat er nog volop potentieel is als het gaat om het ontwikkelen van empathisch vermogen en het tonen van eigen leiderschap.
Ze klaagt namelijk óók dat er geen zalm in huis is: “Stond inderdaad op het boodschappenlijstje voor jou, maar het schap was leeg bij de Appie,” vertel ik haar geduldig. Ondertussen geef ik de jongste een fruithapje, vraag aan de middelste om OP het papier te tekenen en beloof de oudste dat ik het schoolwerkje zo ga uitleggen.
Ruby en ik raken verder in gesprek over hamsteren en ik leg uit waarom wij dat NIET doen. En nu heb ik haar oprechte aandacht – gelukkig – te pakken. Ze waggelt dichter naar me toe met haar amper 20 cm hoogte en vraagt zachtjes: “De impact van Corona is wel groot hè.”
“Ja, Ruby. Ik denk dat je daarin gelijk hebt. Jij blijft dus voorlopig thuis. Geen tripjes around the globe. Geen selfies vanuit verre oorden. Thuis valt ook nog genoeg te ontdekken.”
P.s. Als ze over een tijdje met jou mee mag. Let me know!
Geef een reactie