Ze was Portugees, zo schat ik in. De stewardess op de vlucht van Faro naar Weeze, afgelopen weekend. Mooie slanke ranke dame. Prachtige chocoladebruine ogen en dito wenkbrauwen. Haar haren waren lang en waterperoxideblond. Zo nep. Zo jammer. Ik weet zeker dat ze van nature prachtige donkere manen heeft. Ze viel op, dat wel. Ze was purser van de vlucht, dus verzorgde ze de communicatie aan boord.
Nonchalant
Ze leunde nonchalant tegen de deur van de cockpit en de telefoon had ze nog nonchalanter in haar hand. Haar mond ging vervolgens open en er kwam geluid uit. Vanaf dat moment kon ik mijn ogen niet meer van haar afhouden. Een stortvloed aan woorden. Geen idee of en wanneer ze ademhaalde, maar haar monotone betoog was één lange zin. Geen punt te bekennen. In gedachten was ze vast bij haar date. Ze was mentaal niet in het vliegtuig, zo leek het. Drie stoelrijen achter me hoorde ik een man tegen zijn vrouw zeggen: “Goh, die spreekt slecht Engels”.
Fascinerend
Ze slikte letters in alsof ze een Tukker was, gemixt met een sterk Portugees accent, voorzien van Russische klanken. Mijn ogen waren nog steeds op haar gericht. Wat een fascinerend optreden!
Lange dag
We landden om 23.10 uur lokale tijd. Ze had er vast een lange dag opzitten. Ze zal dagelijks ongetwijfeld vier keer hetzelfde verhaal vertellen. Voor mij een praktijkvoorbeeld hoe het NIET moet als het gaat om effectief communiceren.
Boodschap met aandacht
Hoe geroutineerd je ook bent: breng de boodschap met aandacht. Ik ben benieuwd of iemand haar daar ooit feedback op geeft. Toen ik haar groette bij het uitstappen, brandde het op mijn tong om er iets van te zeggen. Wist vervolgens niet hoe ik dat constructief zou moeten aanpakken. Slikte het in, gaf haar een vriendelijke knik en ging van boord.
Geef een reactie