Het is vijf jaar geleden dat ik voor het laatst in een automaat rijd. In Nieuw-Zeeland, met geen kip op de weg. Nu rijd ik ongeveer twaalf minuten in een Volvo V70 Cross Country, hoog in de Oostenrijkse Alpen. Een automaat. Andere koek dan mijn handgeschakelde Fiat500 Twinair in het vlakke Nederland. De auto ligt vol met ski’s, skistokken, helmen en een snowboard. En drie luidruchtige mannen aan boord – die na het wegtikken van enkele biertjes tijdens de après-ski – met zes ogen meekijken naar mijn stuurmanskunsten.
Ons appartement is alleen bereikbaar via een smal en steil bergweggetje. Aan de linkerzijde grenst de weg direct aan de wand van een huis. Op rechts bevinden zich grote besneeuwde rotsblokken. De auto heeft geen parkeersensoren. De buitenspiegels en ruiten zijn vuil van het strooizout. Slik.
Een flashback naar de avond daarvoor flitst door mijn hoofd. Rodelen van een stuk rode piste. Ik leun achterover op de slee, snowboots van de grond, geef me over aan de snelheid en vertrouw op mijn eigen coördinatie. Met moeite de neiging weerstaan om af te remmen. Doodeng. Het gaat goed en dat is kicken.
In de milliseconde die volgt, gooi ik de pook in reverse. Met ingehouden adem stuur ik achterwaarts omhoog. Eenmaal boven, zakt mijn hartslag. Het gevoel van een kleine overwinning dient zich aan. Geen flauwe grappen van mijn passagiers, integendeel zelfs.
Uitdagingenlijstje
Dat gevoel wil ik vasthouden: dingen doen die ik eng of uitdagend vind. Niet alleen op wintersport. Eenmaal thuis maak ik een uitdagingenlijstje, waarvan ik één keer per week iets ga afvinken. Zowel zakelijk als privé. Zo concretiseer ik mijn doelen en daag ik mezelf uit om nieuwe ervaringen op te doen. Want nieuwe ervaringen leiden weer tot nieuwe inspiratie. Die inspiratie leidt vaak weer naar een nieuwe ervaring. Je zelfinzicht groeit als je nieuwe paden gaat bewandelen en zoals de Dalai Lama zegt: “De geest is een parachute, hij functioneert alleen als hij open is.”
Geef een reactie